Ώρες πατρίδας...

Έρχονται για τους Έλληνες στην ιστορία τους, συχνά, ώρες όπως αυτή. Πρέπει τώρα, κι εμείς, να σκεφτούμε την πατρίδα, τον τόπο που γεννηθήκαμε και ζούμε. Είναι οι δρόμοι, η πατρίδα, που περπατήσαμε και περπατάμε και θα βαδίζουμε, εμείς και τα παιδιά μας. Είναι τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες μας, εκεί που μας βρίσκουν, στα βουνά και τις θάλασσες της Ελλάδας… Πατρίδα είναι οι αναμνήσεις μας, που έρχονται κοντά μας παντού, ακόμα κι όταν η ζωή μάς πάρει μακριά της. Πατρίδα είναι το παρελθόν μας, το παρόν, το μέλλον.

Όταν δοκιμάζεται η πατρίδα, όπως τώρα, όλα που είμαστε, και είναι δικά της, δοκιμάζονται, αμφισβητούνται. Σε καιρό ειρήνης, που έχουμε ακόμα ευτυχώς, η πατρίδα δεν χάνεται. Ταλαιπωρείται, κι εμείς μαζί της, αλλά είναι και θα είναι εκεί, όπως κι εμείς. Φτωχότεροι ή πλουσιότεροι, θα παραμείνουμε στην αγκαλιά της. Γιατί ο πραγματικός μας πλούτος είναι ότι της ανήκουμε, ότι μας ανήκει.

Η πατρίδα μας γίνεται ό,τι είμαστε. Παίρνει θάρρος απ’ το κουράγιο μας, ύψος από την περηφάνια μας. Αποκτά φωνή απ’ τα λόγια μας, ανασαίνει την ανάσα μας. Κι αν είμαστε δειλοί, εκείνη βρίσκεται εκεί, μας περιέχει, μας θυμίζει ότι δεν μας ξεχνά, επειδή ο ήλιος της μας ζεσταίνει κι η βροχή της μας δροσίζει…    

Η Ελλάδα είναι απέραντη πατρίδα, μοιρασμένη όπως είναι σε θάλασσες, νησιά, την ηπειρωτική της διαμόρφωση που φτιάχνει πόλεις – κράτη, η καθεμιά με το δικό της βασίλειο, γύρω – γύρω, από φύση, χωριά, ανθρώπους που τους κρατά στα σπλάγχνα της χιλιάδες χρόνια. Η Ελλάδα δεν τελειώνει, κυριολεκτικά, ποτέ. Η ζωή μας των Ελλήνων φαίνεται μικρή, μπρος στο μέγεθος μιας πατρίδας που εκτείνεται εκεί που και η φαντασία μας είναι δύσκολο να ταξιδέψει γρήγορα, στο χρόνο, στο χώρο…

Σ’ αυτή την πατρίδα ζούμε και σήμερα. Δεν άλλαξε κάτι… Δεν χάθηκε, και, μαζί της, ούτε εμείς. Είναι μια ευκαιρία αυτή, χρυσή, για να το καταλάβουμε. Οι τράπεζες που θα κλείσουν από αύριο, δεν έχουν την ψυχή μας στα σεντούκια τους. Τα χρήματα όσων έχουν καταθέσεις, κλειστές καθώς θα είναι, θα παραμείνουν εκεί, φυλαγμένα, απρόσιτα από το φόβο και την ανασφάλεια όλων που σπεύδουν να πάρουν όσα μπορούν.  

Κι εκείνοι που φοβούνται, έτσι, θα ησυχάσουν. Θα έχουν χρόνο, ήρεμοι, να σκεφτούν την πατρίδα, να ταυτιστούν μαζί της, να νοιαστούν για τις ανάγκες της. Θα μπορέσουν να σκεφτούν, επίσης, τι πρέπει να ψηφίσουν την Κυριακή. Ακούγεται, δεκαετίες τώρα, το σύνθημα: “ανήκουμε στην Ευρώπη”, “η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη”. Καμία άλλη χώρα, απ’ όσο ξέρω, που εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν διακηρύσσει ότι “ανήκει” στην Ευρώπη, ότι είναι, δηλαδή, ιδιοκτησία μιας κοινοπραξίας χωρών. Η κάθε πατρίδα ανήκει στο λαό της. Ακόμα κι όταν λέμε την Ευρώπη “κοινή” μας πατρίδα, το λέμε επειδή κάθε λαός συνεισφέρει τη δική του πατρίδα σε μια Ένωση πατρίδων.

Η Ελλάδα, λοιπόν, ανήκει στον εαυτό της, όπως και οι Έλληνες στον εαυτό τους. Η βούληση να εντάξουν την πατρίδα τους σ’ ένα συνασπισμό κρατών, πρέπει να είναι ελεύθερη και δεν μπορεί να είναι εφάπαξ. Είναι μια βούληση που δοκιμάζεται στον χρόνο, όπως οι άνθρωποι εναλλάσσονται στον χρόνο. Τώρα δεν κρίνεται αυτό. Κρίνεται μόνο ο τύπος της σχέσης που θα έχουμε με την Ευρώπη, ανάλογα με αυτό που μπορούμε εμείς, στην παρούσα συγκυρία, και θέλει και αυτή.

Όλα αυτά, όμως, επειδή ακόμα έχουμε πατρίδα, στο όνομα της οποίας σκεφτόμαστε, αποφασίζουμε και πράττουμε. Αυτό δεν θα αλλάξει. Η Ελλάδα δεν θα αλλάξει, με ή χωρίς τη συγκεκριμένη συμφωνία οικονομικής συναλλαγής. Η Ελλάδα θα είναι εδώ που τη χρειάζονται οι Έλληνες. Έτσι και κάθε πατρίδα, παντού στον κόσμο, για κάθε λαό…